هر جامعه‏اي هر چند كه كوچك باشد- مانند جمعيت يك خانواده- اگر بخواهد متشكل و منظم باشد، بايد رئيس و سرپرست داشته باشد، در غير اين صورت، بي‏نظمي وهرج و مرج در آن جامعه حاكم مي‏شود.

قرآن كريم نيز اين مطلب را پذيرفه است؛ منتها نه به اين تعبير، بلكه به تعبيرهاي مختلف ديگر بيان فرموده است؛ مثلاً به جاي «رياست»، كلمه «قوام» به كار مي‏برد و مي‏فرمايد:

«الرجال قوامون علي النساء...»[1]

مردان، سرپرست زنان هستند.

و اين شايد به دو دليل باشد: يكي تعلقي‏تر بودن مردم و سختي پذيرش. و ديگري عهده‏داري نفقه اهل خانه.

بنابراين، رياست و سرپرستي، يك امر عقلايي بوده و اسلام آن را پذيرفته است؛ يعني بودن رئيس و سرپرست در هر اداره و تشكيلاتي ضروري است؛ خواه تشكيلات طاغوتي باشد،خواه الهي. البته براي ايجاد نظم و به وجود آوردن تشكل،تنها وجود رئيس كافي نيست بلكه افراد تحت امر يك فرمانده و افراد زيردست يك رئيس، بايد اطاعت پذيري داشته باشند و از او پيروي كنند؛ اما روسا و مديران بايد ويژگيهايي داشته باشند تادر كار خود موفق باشند كه در اين جا برخي از آن‏ها را برمي‏شمريم:

پي نوشت ها:

[1]. نساء(3)آيه34.